Πρώτα όμως ας γνωρίσουμε λίγο καλύτερα τον Πατέρα Γεώργιο Σελλή.
Ο Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Σελλής γεννήθηκε στον Αχλαδόκαμπο Αργολίδος
την 17η Ιουνίου του 1961. Στον τόπο γεννήσεως του έμαθε τα εγκύκλια
γράμματα και τελείωσε την Επτατάξιο Εκκλησιαστική Σχολή της Τήνου.
Παντρεύτηκε την Καλλιόπη Σελίμου με την οποία απέκτησαν 2 θυγατέρες την
Σοφία και την Κωνσταντίνα. Είναι πτυχιούχος της Θεολογικής Σχολής του
Πανεπιστημίου των Αθηνών. Έδωσε κατατακτήριες στο Τμήμα Ψυχολογίας της
Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και είναι κάτοχος Master του
Τμήματος Ηθικής Φιλοσοφίας του ιδίου Πανεπιστημίου. Διορίσθηκε
Εφημέριος της ενορίας Νέου Ηραίαυ (Χώνικα) όπου και ο Βυζαντινός Ιερός
Ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου του 11ου αιώνος, και μετά απο 13 χρόνια
τοποθετήθηκε υπό του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αργολίδος κ Ιακώβου εις
τον Ιερόν Ναό του Αγίου Πέτρου Άργους, πρώτα ως Εφημέριος και κατόπιν ως
Προϊστάμενος αυτού, όπου και ανέπτυξε σημαντική εκκλησιαστική και
κοινωνική δραστηριότητα. Ασχολήθηκε από τις πρώτες μέρες της χειροτονίας
του μέχρι και σήμερα με τον ιδιότυπο εκκλησιαστικό συνδικαλισμό. Καθ`
όλο αυτό το διάστημα εκλέγεται στα Δ.Σ. του τοπικού ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΚΛΗΡΙΚΩΝ
ΑΡΓΟΛΙΔΟΣ αλλά και του ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΙΕΡΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ως μέλος αλλά και ως
Πρόεδρος αυτών.
Είναι διορισμένος από το αντίστοιχο Υπουργείο επί 10 και
πλέον έτη στα Δ.Σ. του Ταμείου Πρόνοιας Ορθοδόξου Εφημεριακού Κλήρου
(πρώην Τ.Α.Κ.Ε) τα 4 εκ των οποίων υπό την Προεδρία του μακαριστού
Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χριστοδούλου. Σήμερα είναι διορισμένος στο Δ.Σ. του
Ταμείου Πρόνοιας Δημοσίων Υπαλλήλων (Τ.Π.Δ.Υ) το οποίο χορηγεί τα
εφάπαξ του Ελληνικού Δημοσίου. Είναι Πρόεδρος και μέλος σε αρκετά
Κληροδοτήματα της πόλεως του Άργους καθώς και Πρόεδρος του ΦΙΛΟΠΤΩΧΟΥ
ΤΑΜΕΙΟΥ της Ενορίας του Αγίου Πέτρου στο οποίο μαζί με τους συνεργάτες
του έχει αναπτύξει αξιόλογη δράση. Υπήρξε επίσης μέλος στο πρώτο Δ.Σ.
της Πρόνοιας του Δήμου Άργους.
Ο πατήρ Γεώργιος έχει γράψει επίσης
αρκετά μικρά δοκίμια. Έχει προλογίσει το βιβλίο του Γ. Αντωνίου ‘’ Η
Αργολίδα που φεύγει’’ και έχει εκδώσει το βιβλίο ΄΄ ΑΓΙΟΣ ΠΕΤΡΟΣ
ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΡΓΟΥΣ ΣΗΜΕΙΟΦΟΡΟΣ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ΄΄, για την έκδοση του
οποίου τιμήθηκε από την ΟΠΑΝΑΑΡ το 2009.
Ευτύχησε επί των ημερών του ως
Προϊστάμενος του Ιερού Ναού, μετά από τις άοκνες προσπάθειες του
Μητροπολίτου Αργολίδος κ Ιακώβου να ζήσει την επιστροφή των Ιερών
Λειψάνων του Αγίου Πέτρου εις τον Ναόν του.
Ε. Πατέρα Γεώργιε
γνωρίζουμε πως είστε ένας άνθρωπος πολύ προσιτός σε όλους αλλά και
ταυτόχρονα πολύ αυστηρός σε θέματα που αφορούν την Εκκλησία. Πως
συμβιβάζονται αυτά τα δύο;
Α. Αγαπητή Ρία, για την πρώτη σου
ερώτηση έχω να πω πως είμαι απλά ο εαυτός μου. Δεν κάνω τίποτα το
ιδιαίτερο για να το πετύχω. Όσον αφορά το δεύτερο δεν κάνω τίποτα
παραπάνω από το να είμαι συνεπής στους κανόνες που επιβάλλει η Εκκλησία
μας, τόσο για τη σωτηρία των μελών της όσο και τη δική μου.
Ε.
Κατανοητό. Πάτερ ακούμε πολλούς σήμερα να μιλούν για την εκκοσμίκευση
της Εκκλησίας. Τι είναι αυτό, καλό ή κακό; Τι σημαίνει εκκοσμίκευση της
Εκκλησίας;
Α. Πρώτα πρώτα να σε συγχαρώ για την ερώτηση σου και
για το θέμα που διάλεξες ν’ ασχοληθούμε. Μου φαίνεται παράξενο γιατί τα
ενδιαφέροντα των νέων σήμερα απέχουν έχω την εντύπωση των θρησκευτικών
ζητημάτων. Ας έλθουμε όμως στην ερώτηση σου. Πρέπει αρχικά να έχουμε
μέσα στο μυαλό μας πως ο άνθρωπος είναι διφυής. Ότι αποτελείται δηλαδή
από ψυχή και σώμα.
Πρωταρχικός και βασικός σκοπός της Εκκλησίας είναι να
βοηθήσει τον άνθρωπο να σωθεί ψυχή τε και σώματι. Είναι δηλαδή τρόπον
τινά ένα μεγάλο θεραπευτήριο στο οποίο μπαίνει κανείς για να βρεί την
θεραπεία. Η αρρώστια του ανθρώπου προκαλείται κατά κύριο λόγο από την
αμαρτία. Μέσα από αυτήν την προοπτική μια Εκκλησία που δεν θεραπεύει τον
άνθρωπο, αλλά ασχολείται με άλλα έργα είναι εκκοσμικευμένη.
Η Εκκλησία
εκκοσμικεύεται όταν θεωρείται ως μια θρησκευτική οργάνωση που ικανοποιεί
τα θρησκευτικά συναισθήματα και προσπαθεί να εξιλεώσει τον Θεό. Μια
Εκκλησία που έχει ωραίες τελετές χωρίς να διατηρεί τον θεραπευτικό
χαρακτήρα είναι θρησκευτική οργάνωση. Ακόμη η Εκκλησία εκκοσμικεύεται
όταν θεωρείται ως ιδεολογικός χώρος και όχι ως χώρος ζωής όπου νικιέται ο
θάνατος με όλες τις συνέπειές του που είναι οι αρρώστιες, τα πάθη, η
αβεβαιότητα και η ανασφάλεια.
Γιατί το φαινόμενο του θανάτου δεν είναι
ένα στιγμιαίο βιολογικό γεγονός, αλλά μια συνταρακτική διαδικασία που
συνδέεται με την όλη ζωή του ανθρώπου και έχει σχέση με την φθαρτότητα
και την θνητότητα. Ακόμη η Εκκλησία εκκοσμικεύεται όταν θεωρείται σαν
μια κοινωνική οργάνωση που είναι απαραίτητη στην κοινωνία για την
κοινωνική της χρησιμότητα αφού την χρειάζονται για να κοσμεί διάφορες
τελετές και να επιτελεί διάφορα κοινωνικά έργα. Μια τέτοια Εκκλησία δεν
απορρίπτεται και από αυτούς τους λεγομένους αθέους. Έτσι, μια Εκκλησία
που σταυρώνει αντί να σταυρώνεται, που ζητά την εγκόσμια δόξα αντί τη
δόξα του Σταυρού, είναι εκκοσμικευμένη.
Ε. Αυτά μου φαίνεται πως ίσως επηρεάζουν εξωτερικά την Εκκλησία. Υπάρχει
περίπτωση να επηρεάζει η εκκοσμίκευση την ουσία της Εκκλησίας;
Α. Νομίζω πως έχω απέναντι μου μία σκληρή αντίπαλο που αν και δεν είναι
θεολόγος προσπαθεί να με φέρει σε δύσκολη θέση. Κοίταξε να δεις. Θα
μπορούσε να πει κανείς πως η πίστις μας εκφράζεται με την Θεολογία. Η
Θεολογία περιέχει δόγματα. Τα δόγματα είναι τα σύνορα της πίστης μας.
Όποιος υπερβεί τα όρια φεύγει από τον χώρο της Ορθοδοξίας και γίνεται
αιρετικός. Ο κίνδυνος που προκαλεί η εκκοσμίκευση είναι το να βρίσκεται
κανείς στον χώρο της Ορθοδοξίας και να ζει έναν αλλοιωμένο χριστιανισμό.
Το τελευταίο μπορεί να το προκαλέσει η εκκοσμίκευση της θεολογίας. Στην
πατερική παράδοση, στην παράδοση δηλαδή της Εκκλησίας όπως αυτή
εκφράζεται από τους Αγίους Πατέρες της, φαίνεται ότι οι θεολόγοι είναι
οι θεόπτες που απέκτησαν την προσωπική πείρα του Θεού και ομιλούν
θεόπνευστα για τον Θεό. Αντίθετα καθαρό δείγμα εκκοσμικεύσεως στη
θεολογία είναι η λεγόμενη σχολαστική θεολογία που αναπτύχθηκε στον
Μεσαίωνα και ως μέθοδος εργασίας επικρατεί και σήμερα. Και είναι γνωστόν
ότι η σχολαστική θεολογία στηρίχθηκε πολύ στον ορθό λόγο, ως μέθοδο
γνώσεως του Θεού. Δεν κατηγορεί κανείς την λογική, αλλά όταν η λογική
χρησιμοποιείται για την γνώση του Θεού είναι πτωτικό (μετά την πτώση του
ανθρώπου από τον παράδεισο) γεγονός
. Η ορθόδοξη θεολογία στην ουσία της
είναι ησυχαστική, που σημαίνει χρησιμοποιεί διπλή μεθοδολογία, άλλη
είναι η μέθοδος για την διερεύνηση των κτισμάτων (λογική) και άλλη είναι
η μέθοδος για την γνώση του Θεού (νους). Έτσι, όταν η θεολογία δεν
ασχολείται με την λύση των υπαρξιακών προβλημάτων του ανθρώπου, δεν
αναφέρεται στο πώς ο άνθρωπος από το κατ’ εικόνα θα προχωρήσει στο καθ’
ομοίωση, αλλά εξαντλείται σε βερμπαλισμούς και σε ένα αφυδατωμένο
κοινωνικό έργο και εξελίσσεται σε ένα ηθικιστικό σύστημα, τότε είναι
εκκοσμικευμένη.
Γίνεται, λοιπόν, πιστεύω αντιληπτό ότι το πρόβλημα της εκκοσμικεύσεως
είναι πολύ μεγάλο και απειλεί αυτήν την ίδια την ύπαρξη του ανθρώπου
αλλά και το σκοπό της Εκκλησίας.
Ο άνθρωπος αναζητά το Θεό, και τη λύση
των υπαρξιακών προβλημάτων του. Δεν τον απασχολεί τόσο η παράταση της
ζωής, όσο η υπέρβαση του θανάτου. Οπότε, όταν η Εκκλησία δεν τον βοηθά
στην αναζήτησή του αυτή, αλλά κινείται και αυτή στα ίδια πλαίσια και
επίπεδα των ανθρωποκεντρικών οργανώσεων, τότε απογοητεύει ακόμη
περισσότερο τον άνθρωπο. Η Εκκλησία δεν λειτουργεί για να συναγωνίζεται
άλλους κοινωνικούς φορείς και ίσως να προσφέρει καλύτερο κοινωνικό έργο,
αλλά για να κινείται σε άλλο επίπεδο και να προσφέρει στον άνθρωπο αυτό
που δεν έχουν οι άλλοι. Χωρίς να παραγνωρίζει την ιστορία και την
κοινωνία. Όμως όταν δεν ανταποκρίνεται σε αυτόν τον σκοπό, τότε προκαλεί
απογοήτευση. Η εκκοσμίκευση δεν οδηγεί στη θέωση που είναι ο ύψιστος
σκοπός της Εκκλησίας. Η Εκκλησία πρέπει να εισέρχεται στον κόσμο, για να
τον εκκλησιοποιεί και όχι ο κόσμος να εισέρχεται στην Εκκλησία για να
την εκκοσμικεύει. Μια εκκοσμικευμένη Εκκλησία είναι εντελώς ανίσχυρη και
αδύναμη να εκκλησιοποιήσει τον κόσμο. Και οι εκκοσμικευμένοι Χριστιανοί
είναι αποτυχημένοι σε όλα τα επίπεδα.
Ε. Πατέρα Γεώργιε δεν περίμενα ότι θα πηγαίναμε τόσο βαθιά για ένα τόσο
απλό θεματάκι όπως το νόμιζα στην αρχή τουλαχιστον. Θέλετε να μας πείτε
απτά πως μπορούμε να δούμε την εκκοσμίκευση στην κοινωνία που ζούμε;
Α. Χαίρομαι που συμφωνείς μαζί μου πως το θέμα μας είναι όντως πολύ
σοβαρό.Η εκκοσμίκευση είναι ένα πολυδιάστατο και πολυσήμαντο φαινόμενο
που συνδέεται ιδιαίτερα με τη λειτουργία της σύγχρονης, νεωτερικής,
κοινωνίας. Οι ποικίλες θεωρήσεις του φαινομένου αυτού έχουν οδηγήσει και
σε ποικίλες ερμηνείες του. Άλλες από αυτές αναφέρονται στην κοινωνία
και στον τρόπο λειτουργίας της και άλλες αναφέρονται στη θρησκεία και
ιδιαίτερα στην Εκκλησία και στον τρόπο λειτουργίας της. Έτσι σύμφωνα με
τους κοινωνικούς επιστήμονες εκκοσμίκευση μπορεί να σημαίνει:
- Αποδέσμευση της κοινωνίας και της κουλτούρας από την κυριαρχία των
θρησκευτικών θεσμών και συμβόλων.
- Μείωση της κοινωνικής σημασίας της θρησκείας. Η θρησκεία γίνεται
λιγότερο σημαντική για τη λειτουργία του κοινωνικού συστήματος.
- Απομύθευση της πολιτικής. Αποδέσμευση της πολιτικής εξουσίας από τη
θρησκευτική νομιμοποίηση με αποτέλεσμα το διαχωρισμό θρησκείας και
πολιτικής και τη διάκριση εκκλησιαστικής και κρατικής εξουσίας.
- Μείωση του δημόσιου ρόλου της θρησκείας και περιορισμός της στην
ιδιωτική σφαίρα.
- Παρακμή της θρησκείας και των θρησκευτικών θεσμών.
- Αποϊεροποίηση του κόσμου.
Η ανθρώπινη ζωή, φύση και κοινωνία
ερμηνεύονται ορθολογικά και παύουν να θεωρούνται ως αποτέλεσμα της
δράσης των θεϊκών δυνάμεων.
- Αντικατάσταση της παραδοσιακής λογικής των αξιών από την ωφελιμιστική
λογική.
- Μετατροπή της θρησκείας σε κοσμικό θεσμό με εγκόσμιους
προσανατολισμούς και ενδιαφέροντα. Μετατροπή των θρησκευτικών
πεποιθήσεων και των θρησκευτικών θεσμών σε εγκόσμιες ιδέες και
κοινωνικές οργανώσεις. Μείωση της θρησκευτικότητας και του επιπέδου
συμμετοχής στους θρησκευτικούς οργανισμούς.
Πολλές από αυτές τις ερμηνείες υπερκαλύπτουν η μία την άλλη ή έχουν
αντικρουόμενες σημασίες.
Σε γενικές γραμμές πάντως, η εκκοσμίκευση
μπορεί να σημαίνει περιορισμό της θρησκείας σε μια «καθαρότερη»
πνευματική-θρησκευτική σφαίρα αλλά επίσης στροφή της θρησκείας σε έναν
πιο εγκόσμιο προσανατολισμό. Για την αποφυγή περαιτέρω σύγχυσης,
μπορούμε να διακρίνουμε ανάμεσα στην κοινωνιολογική και τη θεολογική
εκκοσμίκευση. Στην Κοινωνιολογία της Θρησκείας, ο όρος χρησιμοποιείται
για να δηλώσει ότι η θρησκεία με διάφορους τρόπους γίνεται περισσότερο
περιθωριακή και λιγότερο σημαντική, καθώς η επιρροή που ασκούσε στον
κοινωνικό, πολιτικό και πολιτισμικό πεδίο περιορίζεται. Στη Θεολογία ο
όρος χρησιμοποιείται για να δηλώσει ότι η θρησκεία και ιδιαίτερα η
Εκκλησία, μεταβάλλεται σε εγκόσμιο θεσμό, αποκτώντας κοσμικούς τρόπους
και λειτουργίες. Στην πρώτη περίπτωση θα μιλούσαμε για εκκοσμίκευση της
κοινωνίας, στη δεύτερη περίπτωση για εκκοσμίκευση της Εκκλησίας.
Από τη
διευκρίνιση του όρου σε κάθε περίπτωση θα εξαρτηθεί η θετική ή αρνητική
αποτίμηση της εκκοσμίκευσης και η σχέση της Εκκλησίας με αυτήν. Όμως δεν
θα ήθελα να επεκταθώ περισσότερο γιατί νομίζω μια πιο εκτενής ανάλυση
για το θέμα μας θα γινόταν ίσως κουραστική για τους αναγνώστες μας.
Ε. Πριν κλείσουμε θα ήθελα να σας ρωτήσω αν τελικά η εκκοσμίκευση είναι
αίρεση και αν θέλετε μαζί μ’ αυτό να μας συνοψίσετε και να κλείσουμε.
Α. Απ’ όσα είπαμε βγαίνει πιστεύω το συμπέρασμα πως η εκκοσμίκευση δρα
εντός της Εκκλησίας, θέλει να έχει λόγο για την Εκκλησία, της «θολώνει»
την αυτοσυνειδησία, την αποπροσανατολίζει και μετατοπίζει το κέντρο από
το Χριστό στον άνθρωπο. Το πνεύμα της εκκοσμικεύσεως δρα και μέσα από
διάφορα φαινόμενα, όπως του ευσεβισμού, του πουριτανισμού και του
φονταμενταλισμού. Έτσι η θρησκεία της πλειοψηφίας των σύγχρονων Ελλήνων
φαίνεται να είναι η θρησκεία της εκκοσμίκευσης, η θρησκεία της
καλυμμένης φιλαυτίας και όχι της αποκαλυμένης αληθείας. Η θρησκεία του
βολέματος. Στην εκκοσμίκευση βρίσκεται η Εκκλησία, όταν παύει η Εκκλησία
να είναι το αλάτι της γης και γίνεται γήινη. Καταπατείται υπό των
ανθρώπων, απορροφάται από τον κόσμο. Γίνεται το παιδί για όλα τα
θελήματα της δέσποινας, της φιλαυτίας, της εκκοσμίκευσης. Εγκλωβίζεται
στη λογική όχι τι θέλει ο Θεός, αλλά τι θέλει ο κόσμος. Καθαρά
εγκλωβισμός στη φθορά και στο θάνατο. Έτσι η εκκοσμίκευση είναι μια
κατάσταση ανυπαρξίας και θανάτου. Η εκκοσμίκευση θέλει την Εκκλησία ν’
ασπάζεται και ν’ ακολουθεί, ό,τι εύκολο, μέτριο, απλό και πρόχειρο
αγαπούν, θέλουν οι άνθρωποι και όχι τι θέλει ο Θεός. Κληρικοί και λαϊκοί
άγευστοι της ορθοδόξου πνευματικότητος μετατρέπουμε την Εκκλησία σε
ανθρώπινο οργανισμό, ταμείο κοινωνικής πρόνοιας, πολιτικό δραστήριο
γραφείο, που δίνει συνεχώς συνεντεύξεις κάνοντας δηλώσεις επί παντός
επιστητού, χαμογελώντας προς πάντας, ώστε όλοι να μας συγχαίρουν και να
μας επευφημούν. Πνεύμα τελείως αντιευαγγελικό. Η εκκοσμίκευση δεν
εμφανίζεται σαν απ' ευθείας άρνηση του Θεού, κι αυτό είναι που την κάνει
δυσδιάκριτη. Δε βάλλει κατά μέτωπον. Δεν αρνείται τα δόγματα, αρνείται
όμως τον ορθόδοξο τρόπο ζωής. Ιδεολογικοποιεί τα δόγματα και δεν τα
θεωρεί προτάσεις ζωής. Αποκόβει τη ζωή από την αλήθεια της πίστεως. Και
ζει όπως θέλει και κατά το δοκούν. Αυτό συνεπάγεται αλλαγή θρησκείας,
χωρίς εξωτερική αλλαγή του δόγματος. H εκκοσμίκευση είναι η απώλεια του
πνεύματος της αληθινής μετανοίας, οπότε ο άνθρωπος παραμένει στο ενταύθα
και δεν προχωρεί στο εκεί, στην αλλαγή ζωής. Στην εκκοσμίκευση ο
άνθρωπος δε φλέγεται από τον πόθο οράσεως του Θεού. Δεν ζητάει κάτι
υψηλότερο και βαθύτερο, ευχαριστείται στο κατώτερο, στο λιγότερο. Μετά
λοιπόν απ’ αυτά και για να απαντήσω στο ερώτημα σου, βγαίνει αβίαστα το
συμπέρασμα πως η αίρεση της εκκοσμικεύσεως αξιολογεί τη λατρεία και
τελικά την ίδια την Εκκλησία, ως ένα φορέα μεταξύ των άλλων, για την
εξυπηρέτηση ειδικών αναγκών. Αξιολογεί με το μέτρο, της κοινωνικής
χρησιμότητας, σε σύγκριση με το κοινωνικό έργο της παιδείας, των
σωφρονιστικών συστημάτων ή της αστυνομίας. Παραποιεί το Ορθόδοξο φρόνημα
και νοθεύει τα εκκλησιαστικά κριτήρια. Η ιδιότητα του χριστιανού δεν
είναι τότε «μωρία και σκάνδαλο», αλλά «in». Καταντά μια εξωτερική
φαρισαϊκή συμμόρφωση σε ηθικά πρότυπα, ένταξη στο «κλαμπ» των καλών
παιδιών, των τακτοποιημένων, παράγοντας ομαλότητος δηλ. υποκρισίας. Ο
λόγος του Χριστού «οι τελώναι και αι πόρναι προάγουσιν ημάς εις την
βασιλείαν των Ουρανών» τους φαίνεται ακατανόητος. Οι εκκοσμικευμένοι
χριστιανοί είναι οι χριστιανοί του Ντοστογιέφσκι, οι οποίοι αν
ξαναρχόταν ο Χριστός θα τον σταύρωναν πάλι. Είναι εκείνοι, οι οποίοι
μολονότι είναι εντός της Εκκλησίας, ο Χριστός είπε γι' αυτούς «ουκ οίδα
ημάς». Είναι αυτοί που πολεμούσαν και τον Απ. Παύλο και ήθελαν να
επιβάλουν την περιτομή σ' όλους τους χριστιανούς και συνεχίζουν να δρουν
και να καταβασανίζουν τη ζωή της Εκκλησίας. Έχουν καταντήσει οι
δικηγόροι του Θεού. Και όποιος δεν συμφωνεί μαζί τους είναι προδότης. Η
εκκοσμίκευση εχθρός της ευσέβειας Έτσι είναι. Η κοσμικότητα δεν έχει να
κάνει με την ευσέβεια, με την πίστη, με την εκκλησιαστική ζωή. Είναι
μάλλον ασέβεια, υποκρισία και εμπαιγμός. Είναι άρνηση της χάριτος του
Θεού. Είναι τα τερτίπια που χρησιμοποιεί ο κοσμικός άνθρωπος για να μη
τον εγγίσει η χάρη του Θεού.
ΡΙΑ.
Πατέρα Γεώργιε δεν έχουμε λόγια να σας ευχαριστήσουμε που ήσασταν
σήμερα εδώ κοντά μας. Να είστε βέβαιος πως δε θα σας αφήσουμε ήσυχο,
αλλά θα σας ξανακαλέσουμε κοντά μας για να συζητήσουμε θέματα τόσο
ενδιαφέροντα τόσο γνωστά αλλά ταυτόχρονα και τόσο άγνωστα, για μένα
τουλάχιστον. Σας ευχαριστούμε πολύ.
Π. Γεώργιος. Αγαπητή Ρία. Η χαρά είναι δική μου γιατί μου έδωσες την
ευκαιρία να συζητήσουμε ένα θέμα που όντως απασχολεί την Εκκλησία μας
και είναι πραγματικά τόσο γνωστό αλλά παράλληλα και τόσο άγνωστο στην
σύγχρονη κοινωνία. Θα ήθελα να ξεκαθαρίσω πως τα λεγόμενα μου είναι
καθαρά σκέψεις και πιστεύω που εκφράζουν εμένα και κανέναν άλλο. Οι
πηγές μου είναι στην διάθεση των αναγνωστών μας αν ζητηθούν.
πηγη stargosblogspot.gr
Κατά καιρούς προκύπτουν διάφορα εκκλησιαστικά ζητήματα ΄΄ άγνωστα ΄΄ δυστυχώς στη σύγχρονη κοινωνία που ζούμε και δύσκολα μπορούμε να τα κατανοήσουμε και συνεπώς να εξηγήσουμε αν δεν ασχοληθούμε επισταμένως. Ένα τέτοιο θέμα σοβαρό αλλά άγνωστο στους πολλούς είναι και αυτό που ακούει στο όνομα εκκοσμίκευση της εκκλησίας. Είχα την τιμή να συζητήσω αυτό το τόσο ενδιαφέρον θέμα με τον Πατέρα Γεώργιο Σελλή,
