Το ξαναέγραψα τις προάλλες. Από πού κι ως πού «ερωτική πόλη» η Θεσσαλονίκη όταν υπάρχει το Άργος με τα πάθη, τους έρωτες και τους ανικανοποίητους… εραστές του;
Μέγας και φημισμένος, το λοιπόν, o «εραστής» του Άργους , είχε ένα «αίσθημα» στο Δρέπανο. Κάποιο πρωινό, αφού μιλάγαν στο κινητό κάπου μισή ώρα, όπως γινόταν κάθε μέρα, φυσικά, αποφασίζει να πάει να τη βρει. Χωρίς να ξέρει, γιατί άλλο βλήτο κι αυτή, που δεν του το είπε, ότι το αίσθημα βρισκόταν στην Αθήνα για επίσκεψη σε συγγενείς, κλείνει το μαγαζί, καβαλάει μια Φλορέτα και δρόμο για το Δρέπανο…
Αφού φτάνει, την παίρνει τηλέφωνο:
-Έλα μωρό μου, έφτασα.
-Πού, ρωτάει το… «βλήτο», με απορία.
-Κάτω από το μπαλκόνι σου, στη γωνία!
-Δεν σε βλέπω, κοίταγε αυτή κάτω από το σπίτι, στην… Αθήνα.
Με τα πολλά, κατάφεραν να συνεννοηθούν και η εξόρμηση στο Δρέπανο έληξε άδοξα, με κερδισμένο το… μαγαζί, που ξανάνοιξε μετά από μια ώρα…
Άλλη μια φορά, Τετάρτη ήτανε, μίλαγε με το «αίσθημα» περίπου καμιά ώρα και ένοιωσε… «φουσκοδεντριές». Με το που τελειώνουν τη συνομιλία, κλείνει το μαγαζί (αχ, αυτό το έρμο το μαγαζί…) και φεύγει για του Μπάλιου, όπου και παίρνει ένα ταψί φρεσκότατο γαλακτομπούρεκο για να το πάει πεσκέσι.
Ξαναπαίρνει τηλέφωνο:
-Έλα, έρχομαι και σου φέρνω και ένα γαλακτομπούρεκο που… σπάει μύτη!
Και η απάντηση:
-Άσ’ το καλύτερα να το φάμε την Κυριακή, που δεν θα έχω και δουλειά!
Αυτά, με τον ερωτιάρη, που ξέρουμε κι άλλα αλλά δεν μιλάμε, γιατί είναι φίλος και καλό παιδί και τον αγαπάμε…
πηγη.paratiritis-news.gr
