H κόρη μου τρώει τα νύχια της και δεν ξέρω τι να κάνω.

Μια από τις πιο συχνές «κακές συνήθειες» των παιδιών είναι η τάση να τρώνε τα νύχια τους. Σε μερικές περιπτώσεις το φαινόμενο είναι τόσο έντονο που τα δάχτυλα των παιδιών δεν έχουν σχεδόν καθόλου νύχια.

Η ονυχοφαγία συναντάται τόσο σε αγόρια, όσο και σε κορίτσια και η τυπική ηλικία εμφάνισης αυτής της συνήθειας είναι η σχολική, με μεγαλύτερη ένταση κατά την προεφηβική ηλικία (10-13 ετών). Οι περισσότερες μελέτες αλλά και η κλινική εμπειρία έχουν καταδείξει πως η ονυχοφαγία είναι ένα σύμπτωμα άγχους, όπως ακριβώς συμβαίνει και στους ενήλικες. Ως κίνηση, φαίνεται πως λειτουργεί κατευναστικά και «ηρεμιστικά». Η συνεχής επανάληψή της έχει ως αποτέλεσμα τη γενίκευση της σε διάφορες στιγμές της καθημερινότητας του ατόμου, ακόμα κι όταν είναι σχετικά ήρεμο. Το παιδί λαμβάνει πολλών ειδών ερεθίσματα και βιώνει διάφορες καταστάσεις μέσα στους χώρους που κινείται (σπίτι, σχολείο κ.α.). κάποιες φορές δεν έχει τη δυνατότητα (λόγω ηλικιακής ανωριμότητας, ιδιοσυγκρασίας κ.α.) να ανταπεξέρχεται με επιτυχία στις απαιτήσεις. Επιπλέον, πολλά είναι τα πράγματα που του δημιουργούν σύγχυση και φόβο. Όλη αυτή η ψυχική ένταση, μπορεί πολύ εύκολα να βρει «διέξοδο» μέσω της σωματικής και κινητικής οδού.
Μερικοί λόγοι που μπορεί να δημιουργήσουν άγχος στο παιδί είναι η ένταση στη σχέση των γονιών, οικογενειακές δυσκολίες, προβλήματα προσαρμογής και απόδοσης στο σχολείο, δυσκολίες στην κοινωνικοποίηση κ.α. Αρχικά, οι γονείς πρέπει να ρωτήσουν ευθέως το παιδί (ειδικά σε μεγαλύτερη ηλικία) τι είναι αυτό που το αγχώνει και το ανησυχεί. Έτσι, μπορούν να το βοηθήσουν είτε αλλάζοντας κάτι στο περιβάλλον, είτε υποστηρίζοντας και αυξάνοντας την προσαρμοστικότητά του. Τα μικρότερα παιδιά, μπορεί να μη γνωρίζουν καν σε ένα συνειδητό επίπεδο τι τα ενοχλεί και τα αγχώνει.
Σε αυτή την περίπτωση, οι γονείς πρέπει να διερευνήσουν διεξοδικά τα ερεθίσματα που λαμβάνει το παιδί και να σκεφθούν τις συνθήκες στις οποίες διαβιώνει, ώστε να εντοπίσουν την πιθανή αγχογόνο πηγή. Σε περίπτωση που δε μπορούν να καταλήξουν κάπου, είναι καλύτερο να απευθυνθούν σε κάποιονειδικό, ώστε να μη χάσουν πολύτιμο χρόνο και παγιωθεί αυτό το ενοχλητικό «σύμπτωμα» στο παιδί. Προσοχή! δεν μαλώνουμε ποτέ το παιδί και δεν το δωροδοκούμε για να σταματήσει μια ανεπιθύμητη συμπεριφορά, την οποία δε μπορεί καν να ελέγξει.

Συνήθως, όταν επεξεργαστεί το άγχος του και μπορέσει να το διαχειριστεί πιο καλά, η συμπεριφορά αυτή φθίνει.